Het Barbarea-geslacht omvat een twintigtal tweejarige hetzij overblijvende planten. Ze hebben kleine, diep gelobde bladeren. De groeiwijze is die van een rosette.

De landkers (botanische benaming Gewoon St. Barbarakruid) is een gemiddeld 30-60 cm hoog plantje met glanzend, donkergroene bladeren, die enigszins aan rucola doen denken, een nauw verwante plant, hoewel niet behorende tot het geslacht Barberea. De onderste bladeren zijn liervormig, en bestaan uit meerdere smalle blaadjes, zijslippen genoemd, en éé groter, hartvormig blad.

Hij bloeit van april tot mei met trosjes helder gele bloemen. In het tweede jaar vormt hij opstaande hauwen van 1,5 - 3 cm lang, met een spitse snavel. E´n enkele plant kan circa 10.000 olierijke zaden bevatten.

Landkers wordt in het voorjaar of in de herfst gezaaid, en vermeerdert zich daarna gemakkelijk vanzelf. In het wild kun je de plant van november tot april oogsten.

Culinair gebruik en bereiding

Het scherp en bitter smakende blad wordt vooral als kers (cress) gegeten, in salades bijvoorbeeld bij visgerechten, waar ze goed mee combineren. Gebruik het als rucla.

Wanneer je het blad als spinazie kookt, komt de bitterheid naar boven. Gekookte landkers is tamelijk vezelig.

Net als van veel koolsoorten zijn ook de bloemen van dit kruid eetbaar.

VERKRIJGBAARHEID EN BEWAREN

Landkers is van mei tot september verkrijgbaar, van Nederlandse bodem. Bewaar het 3-4 dagen in plastic (tegen uitdroging) in de koelkast. Buiten de koelkast is het blad zeer beperkt houdbaar (1-2 dagen). Koop alleen kers dat er fris uitziet, en wees attent op de kwaliteit van de voorgewassen groente.

Zelf kweken is relatief eenvoudig, en omdat je er weinig van nodig hebt wanneer je het bijvoorbeeld gebruikt als accent in salades, is dat uiterst praktisch. De zaden kiemen al na 2 tot 3 weken, en je kunt naar behoefte oogsten.