Wilde selderij is een halophyt, een plant die op zilte, vochtige grond, in ons land de kwelders en schorren, te vinden is. De wilde vorm van selderij heeft veel weg van bleekselderij: gegroefde stengels en wig-vormige bladeren. De stengels worden in de regel niet gegeten, behalve in Frankrijk waar men ze in soepen en stoofschotels doet. De bladeren worden in salades gebruikt, de zaden als kruid. Bleekselderij is milder en zoeter van smaak, dat is het resultaat van cultiveren en telen (bleken).

Dat gold zeker voor de Oude Grieken. De Romeinen daarentegen gebruikten wel degelijk selderij, zowel de zaden als de bladeren. De selderij die zij aten, was beduidend bitterder dan de huidige soorten zijn.

In de Middeleeuwen werd selderij vanuit het Middellandse Zeegebied naar Centraal en Noord-Europa gebracht. Dat gebeurde vanuit de de keizerlijke landgoederen en vanuit de kloosters, waar selderij werd verbouwd. Selderij is opgenomen in de Capitulare de villis, waarin het 'apium' wordt genoemd. De Capitulare de villis is een verordening uit een reeks capitularie die hij schreef, en die behoort tot de pre-800 capitularies, daterend van rond het jaar 795. Karel de Grote schrijft hierin voor hoe de keizerlijke landgoederen moeten worden ingericht, gebruikt en beheerd.

Taalkundige aspecten, etymologie

In het Latijn werd selderij sedano of apium genoemd. Aan laatstgenoemde is het Duitse eppich ontleend. In Gelderland en Overijsel wordt selderij wel eppe of boerneppe genoemd. De oorsprong van het woord selderij is vermoedelijk het Griekse Εleioselionn, dat peterselie betekent. Dit woord werd ook gebruikt in het Oud-Latijn en later verbasterd tot selero (italiaans), waarvan het meervoud seleri was.

VERTALING SELDERIJ