Pruikenbomen behoren tot de cashewfamilie (Anacardiaceae), een uitgebreide familie van struiken en bomen waaraan de pistachenoot, de cashewnoot en de mango groeien en waarvan het hars mastiek (Pistacia lentiscus) en het kruid sumac worden gewonnen.

De pistacheboom en de mastiekboom behoren beide tot het pistachegeslacht, dat een twintigtal bomen en struiken bevat. De populaire pistachenoot is de vrucht van de Pistacia vera, de 'echte' pistache. Deze wordt veelal geënt op een onderstam, hetzij van de Pistacia terebinthus, hetzij van de (nog) sterkere Pistacia atlantica, de Bijbelse of Atlas pistache genoemd. Van elk van deze drie soorten worden de vruchtjes (nootjes) gegeten, van andere niet.

Op dit moment worden de volgende soorten Pistacia onderscheiden:

• de Pistacia atlantica Desf.,
• de Pistacia chinensis Bunge,
• de Pistacia eurycarpa Yalt.,
• de Pistacia khinjuk Stocks,
• de Pistacia lentiscus L.,
• de Pistacia mexicana Kunth
• de Pistacia raportae Burnat,
• de Pistacia terebinthus L.,
• de Pistacia texana Swingle
• de Pistacia vera L. en
• de Pistacia weinmanniifolia.

Er zijn wereldwijd vier geografische zones met een eigen pistache-populatie: Oost-Azië, Centraal- en Klein-Azië , het Middellandse zeegebied en Noord-Amerika.

In Oost-Azië komt de Pistacia chinensis voor, in Centraal-Azië en Klein-Azië de Pistacia vera, de Pistacia atlantica (ssp cabulica en mutica), de Pistacia eurycarpa, de Pistacia khinjuk en de Pistacia chinensis ssp integerrima. In Noord-Amerika komen van origine de Pistacia mexicana en Pistacia texana voor, in het Middellandse-Zeegebied de Pistacia terebinthus, de Pistacia lentiscus en de Pistacia atlantica.

Taalkundige aspecten, etymologie

Het woord pistache is van Perzische oorsprong, pista (پسته), en wordt in de meeste talen op gelijke wijze of soortgelijke als benaming gebruikt. In de Nederlandse taal waarschijnlijk via het dertiende eeuws Franse piustace, uit het Italiaanse pistacio en het Griekse pistákion.

Benamingen in diverse talen