De smaak van de mandarijn kan niet ontgaan. De tangelo is iets minder gemakkelijk te pellen dan een mandarijn, door de dunne schil, maar door hem goed te rollen, wordt dat ondervangen. De tangelo is zeer sappig.

Een tangelo is gemakkelijk te herkennen aan zijn karakteristieke 'knop', de nek van de vrucht die de overgang vormt naar de steel. Tangelo's variëren in grootte van een sinaasappel tot een grapefruit. Het vruchtvlees is kleurrijk en smaakt zoet, met een zuurtje. De bomen zijn een meter of zes hoog en kunnen beter tegen de kou dan de grapefruit, maar zijn niet zo winterhard als de mandarijn.

Er zijn verscheidene soorten tangelo's, waaronder de K-early of Sunrise tangelo, de minst smakende tangelo. Veel lekkerder zijn de Minneola (met dubbel 'n') en de Orlando, beide een kruising tussen de Bowen grapefruit en de Dancy tangarine (mandarijn). De Minneola is een late bloeier, met een schil die wat vaster zit, de Orlando is een vroege bloeier en heeft een schil die makkelijk los gaat.

De Minneola heeft nauwelijks zaadjes, en heeft 7-10 partjes, de Orlando heeft 10-12 zaadjes, en 12-14 partjes. De Minneola-tangelo is vernoemd naar de gelijknamige stad in Florida, de Orlando, natuurlijk naar Orlando, Florida. Dan is er nog de Nova, een kruising van een Clementine (mandarijn) met een Orlando tangelo, een echte vroegbloeier.

VERKRIJGBAARHEID EN BEWAREN

Het tangelo-seizoen is kort, zo'n 4-6 weken. Toch zijn tangelo's vrijwel het hele jaar te koop. dat komt doordat tangelo's zowel op het noordelijk als zuidelijk halfrond verbouwd worden en 's winters rijpen. Bewaar tangelo's buiten de koelkast bij een temperatuur van circ a 12°, en eet ze op kamertemperatuur, dan komt de smaak het best tot zijn recht.

Het is een op natuurlijke wijze gevormde hybride. Veel bronnen gaan daar aan voorbij en doen het voor komen dat dr Walter Swingle van het Amerikaanse ministerie van landbouw (USDA), de tangelo heeft 'uitgevonden'. Hij was ongetwijfeld de eerste die de hybride moedwillig tot stand bracht, door grapefruit te kruisen met de Dancy tangarine. Dat gebeurde in 1898 in Eustis, Florida, maar in feite was dat een kopie.

In zijn The Botany of Citrus and Its Wild Relatives beschrijft en illustreert Walter Swingle de tangelo-hybrides. Soortgelijke kruisingen als die hij had gemaakt door middel van kruisbestuiving trof hij aan op zijn reizen door China, Indochina en Japan. Hij veronderstelt dat insecten voor deze kruisbestuiving gezorgd zouden hebben. De Japanse Natsumikan is volgens Swingle zo'n 'toevallige' hybride. Met die kennis, is de door hem gemaakte hybride per definitie geen nieuw soort.

Veel tangelo's komen uit Florida, maar ze worden ook op andere plaatsen verbouwd. Op het noordelijk halfrond zijn dat behalve de Verenigde Staten, vooral Israel en Turkije, op het zuidelijk halfrond Peru (dat de lekkerste tangelo's zou leveren) en Australië. Tangelo's uit het zuiden van Australië zijn lekkerder dan die uit het noorden, die waterig heten te zijn.

De oogst op het zuidelijk halfrond begint in juni en loopt tot augustus; de vruchten zijn rijp in juni en kunnen wel tot begin augustus aan de boom blijven hangen. Het tangelo-seizoen op het noordelijk halfrond loopt van december tot februari, met een piek in januari.

Taalkundige aspecten, etymologie

Het ligt voor de hand dat de naam tangelo een samentrekking is van tangerine en pomelo. Vermoedelijk heeft Swinkle de vrucht de naam meegegeven, gezien de originele Latijnse benaming van de tangelo "Citrus reticulata Blanco 'Tangelo' Swingle". In de vijftiger jaren is de Latijnse naam verkort tot de nu gebruikelijke benaming Citrus x tangelo, waarmee de toevoeging Swingle is komen te vervallen.