De eerste idli-achtige bereidingen dateren uit de negende eeuw, en staan beschreven in de Kannada-encyclopdie Lokapakara van een eeuw later. Deze idli's werden gamaakt van een beslag van linzen en karnemelk.

De eerste idli's misten de drie karakteristieke onderdelen van de hedendaagse idli, het gebruikt van rijst, het fermenteren en de luchtigheid door het beslag te stomen. Deze drie bouwstenen verschijnen in de loop van de 13e eeuw, vermoedelijk onder invloed van een oud Indonesisch recept. Tussen de 9e en de 13e eeuw reikte de invloedssfeer van India tot de Indonesische archipel, en men vermoedt dat de receptuur naar India is gekomen via de koks van de Hindu-koningen uit die periode.

In latere geschriften wordt de idli ook wel idari genoemd. Een variatie op de idli is de dhokla, een 16e eeuws recept uit Gurajat, dat van kikkererwten en rijst wordt gemaakt. De eerste Tamil-recepten zijn pas in de achttiende eeuw beschreven.

Wanneer idli's niet met gefermenteerde linzen worden gemaakt, wordt het effect daarvan nagebootst met vruchtenzout (eno) en yoghurt. De textuur van een idli hoort grof te zijn, de kleur wat aan de grauwe kant. Heel anders dan de textuur en het uiterlijk van een sanna bijvoorbeeld, en neefje van de idli uit Karnataka.

Idli worden in heel India, en trouwens ook op Sri Lanka gebruikt als ontbijt. Ze worden geserveerd bij sambars, zoals de Tamil Nadu klassieker idli sambar. In veel huishoudens zul je dan ook het typische idli-gereedschap aan treffen, de idli-vormen, idli-stomers, en vaak ook een natte grinder, een Indiase uitvinding en een gebruikelijk gereedschap in de Indiase keuken om zelf bloem te maken. Ook in Inmdia kiest men steeds vaker voor kant-en-klaar, reden waarom de winkelschappen in India gevuld zijn met een heel scala aan meelsoorten en -mengsels, zoals agi ka atta, vogelgierstmeel.

Varianten op de idli zijn dhokla en khaman, en sanna, een sponzig cakeje dat aan de westkust wordt gemaakt, in Karnataka en Kerala.