Neen, van de rattenstaartradijs, ook wel slangenradijs of kortweg rattenstaartjes genoemd, eten we hoofdzakelijk de peulen, die groter zijn dan die van andere radijsrassen. Ook worden de jonge bladeren en de bloemen gegeten. Zijn exotisch voorkomen verraadt zijn Aziatische oorsprong: Java. Europa maakte in 1866 kennis met de radijs, op de International Horticultural Exhibition in Londen. Hij had hier op dat moment nog geen naam.

Er ontbrandde een strijd tussen de 'ontdekkers'. Amerikanen claimden de groente zes jaar eerder al ontdekt te hebben, en de Fransen deden hetzelfde. Zij brachten een plant met iets kleinere zaaddozen voor het voetlicht, afkomstig uit India, welke zij 'radis de Madras' noemden. Men kwam uiteindelijk tot de slotsom dat het alemaal om één en hetzelfde soort ging en noemden deze de Raphanus caudatus. Op de tentoonstelling ging alle aandacht echter uit naar de langwerpige rammenas die daar tegelijkertijd geïntrodceerd werd, de rettich.

De rattenstaartradijs is een snel groeiende, eenjarige, kruidachtige plant. Doordat de plant zo snel groeit en de neiging heeft te woekeren, maakt onkruid geen kans. de peulen hangen in trossen aan de takken, gemakkelijk een vijftigtal per plant. De plant blijft het hele groeiseizoen bloemen geven, ook wanneer de zaaddozen geplukt worden. Ze kunnen beter tegen warmte dan radijs, rettich en rammenas en lenen zich daardoor goed voor zomer oogsten.

De zaaddozen worden geoogst wanneer ze potlooddik zijn. Ze kunnen heel lang zijn, 50-60 cm, maar zijn dan in de regel vezelig. Een lengte van 25-30 cm is normaal maar er zijn ook soorten met peulen van 'slechts' 7-10 cm lang. De smaak heeft alles van een radijs, maar is verfijnder. Daarbij speelt de textuur een rol, die laat zich vergelijken met een chilipeper, in alle opzichten verrassend.

AANKOOP EN BEREIDING

De peulen dienen zacht en knapperig te zijn. Net als je bij sperziebonen doet, is de check daarop eenvoudigweg de zaaddoos te breken. Wees beducht voor (te) lange peulen.

Ze worden zowel rauw als gekookt gegeten en kunnen prima in het zuur gelegd worden, en zelfs gefrituurd worden. In India worden ze in ghee gekookt en aan curries toegevoegd. Ze combineren uitstekend met kaas en yoghurt. Ze worden, de vergelijking is al getrokken, bereid als sperziebonen of peultjes.

De belangrijkste teeltgebieden zijn Indonesië , Maleisië, India en Sri Lanka. Bepaald populair is de peul in India niet, er zijn nauwelijks recepten met slangradijs. In München is de plant daarentegen heel populair, als snack bij een pul bier. Er is een soort naar vernoemd: "Münich bier" .

Taalkundige aspecten, etymologie

De rattenstaartradijs heeft benamingen die duiden op de vorm en de associaties die deze oproept en op de afkomst, zoals in het Frans radis de Madras, mougri de Java en radis queue de rat en in het Engels rat-tail radish, Java radish, serpent radish en (red) podding radish.

VERTALING RATTENSTAARTRADIJS