In het originele recept wordt de bruine kleur van het gerecht versterkt door het gebruik van teakbladeren, die in ons land bij ons weten alleen in de vorm van theezakjes bij gespecialiseerde aquariumwinkels te koop zijn. Een alternatieve manier van kleuren is door middel van geblakerde uischil.

Gudeg wordt geserveerd met witte rijst, kip, hardgekookt ei, tofu en/of tempeh, en een stoofpot gemaakt van krokant gebakken (buffel)zwoerd (sambal goreng krecek). Net als geldt voor de meeste andere gerechten verschilt de receptuur en de bereidingswijze per stad of regio. De Yogya-gudeg is zoetig, relatief droog en roodachtig van kleur door het gebruik van teakbladeren. De Surakarta-gudeg is wateriger, met veel kokosmelk en bleker, doordat gèèn teakblad wordt gebruikt.

De lichte gudeg-versie wordt ook wel 'basah' genoemd (vochtig), in tegenstelling tot de diepbruine en drogere kering.

Gudeg eet je het liefst aan een stalletje of in één van de gespecialiseerde restaurants in de omgeving van de Kraton, het Sultans paleis van Yogyakarta. Yogyakarta wordt niet voor niets "Kota Gudeg", stad van de gudeg genoemd. Zelf aten we het in een restaurant in Yogya en sindsdien proberen we die smaak te reconstrueren met behulp van de vele (varianten) van het recept om Indonesische sites en blogs. We geven de smakelijke stand van zaken tot nu toe.

Het gerecht wordt onder meer geserveerd met een Sambal goreng van buffelzwoerd (Sambal goreng krecek) en een toefje dikke romige kokosmelk, blondo genaamd.