De Gargano is sinds 2007 opgenomen in de Ark of Taste en heeft in 2007 onder de officiële benaming "Limone Femminello del Gargano' Europese bescherming gekregen ('Protected geographical Identification: PGI'). Aan het predikaat PGI zijn veel voorwaarden verbonden.
De Gargano heeft een dunne, gladde schil. Er zijn twee typen, de ronde en de langwerpige Gargano. De eerste, de 'lustrina', heeft lichtgele schill, die dun en zacht is, en weegt circa 80 gram en veel sap (circa 35% van het gewicht). De langwerpige gargano, de 'fusillo', heeft een iets dikkere schil, die glad is, en weegt ongeveer 100 gram. De fusillo is iets minder sappig: circa 30% van het gewicht.
Een Gargano heeft nauwelijks pitten, en heeft een uniek aroma. De zuurgraad bedraagt ongeveer 3,5%
Kies een stevige vrucht zonder bruine verkleuringen. Bewaar citroen zoals iedere citrusvrucht op een koele plaats gedurende maximaal twee weken of in de koelkast gedurende maximaal vier weken.
De eerste documentatie van de Gargano-citroen dateert uit de 11e eeuw. In de Leone di Ostia, een geschrift uit 1003 staat beschreven dat garganocitroenen onderdeel waren van een gift van de prins van Bari aan de Noormannen. . De oudste productiegegevens zijn aanzienlijk jonger, de statistieken van het Koninkrijk Napels uit 1811 geven aan dat toen liefst 60% van de productie geëxporteerd werd.
Na de eenwording van Italië in de XX eeuw ontwikkelde zich de citrusteelt in de gargano, net als op Sicilië. Het voordeel van de Gragano-citroen boven andere soorten was zijn late rijping, lang nadat het oogsten elders al achter de rug was. Een tweede pluspunt was de houdbaarheid van de vrucht, die daardoor lange reizen kon maken zonder in kwaliteit terug te lopen of te bederven.
Om een succesvolle teelt mogelijk te maken, maakte men al snel gebruik van windschermen in de vorm van metselwerk voorzien van grote 'ramen'. Ook werden schermen opgesteld die van stokken waren gemaakt, door touwen met elkaar verbonden. Er werd een irrigatienetwerk opgebouwd. Zo ontstond een landschap waarin de boeren en hun gezellen rondom hun citrus-oasen woonden. Deze vorm van wonen en boeren heeft bestaan tot in in de vijftiger, zetiger jaren. Ze bestaan her en der nog. Wat Gargano typeert is het stempel dat de citrusteelt heeft gedrukt op het landschap en op de samenleving. Op 14 februari wordt een processie gehouden, waarin de heilige van Vico, St Valentijn, patroonheilige van de citrus, wordt mee gevoerd, die als hoogtepunt kent het zegenen van de citrusbomen op de Colle del Carmine.
De Gargano is het enige gebied in Italië waar de traditionele citroen-variëteiten nog verbouwd worden.