China is al sinds de jaren dertig van de vorige eeuw de belangrijkste producent van zoete aardappelen, en het wordt er ook veel gegeten. Desondanks is de zoete aardappel nooit populair geworden, en dat zelfde kan gezegd worden van de noedel die er van wordt gemaakt. Men beschouwt het als 'armelui's voer'. Het is bekend dat aan begin van de twintigste eeuw situaties voor kwamen waarbij hele dorpsgemeenschappen waren aangewezen op het eten van zoete aardappel als vrijwel de enige zetmeelbron. De bewoners van Taitou werd om die reden beledigend 'zoete-aardappel-eters' genoemd.

In die tijd, in de 20-er jaren, worden in de Yangtze-vallei noedels van zoete aardappelen gemaakt, vaak met eieren. Rond die tijd vond de productie er van in Korea op commerciële basis plaats. Inmiddels wordt bijna 30% van de oogst tot noedels verwerkt, ook om aan de vraag vanuit Korea, Vietnam, Taiwan en Japan te kunnen beantwoorden. De foto's in dit artikel laten het productieproces zien van een fabriekje in Fènghuà shì·xī kǒu in de provincie Zhejiang.

Van nature is het niet eenvoudig om glasnoedels uit zoete aardappelen te maken, omdat het moeilijk is het melksap van het zetmeel te scheiden. Dat is een voorwaarde voor de transparantie. Een tweede probleem is, een noedel te maken die bij het koken heel bijft en niet uiteen valt. Dat is de belangrijkste reden waarom het niet mee valt om in de thuissituatie een goed kokende noedel van een verse zoete aardappel te maken.

Naast deze glasnoedel is er de dikkere, paarse vermicelli van zoete aardappelmeel, die volgens een ander procedé wordt gemaakt, en niet transparant wordt.

BEREIDING

Glasnoedels van zoete aardappel hebben ten opzichte van andere glasnoedels een stevige bite, sommigen noemen de noedel zelfs taai. Deze 'al dente' eigenschap behoudt de noedel, ook wanneer je hem een volgende maal verhit, het is een eigenschap die bij de noedel hoort, en niet wordt bepaald door de kooktijd. De noedel is met andere woorden gaar, of niet.