In China is vooral de mungnoedel zeer geliefd; deze wordt gemaakt van mungbonen. Andere, minder populaire zetmeelbronnen zijn maïs (maizena), zoete aardappelen en sorghum.
De rauwe noedel is al vrij transparant, de transparantie neemt met koken toe. De dikte is maximaal 0,5 mm.
De klassieke methode om glasnoedels te maken, doorloopt een aantal stappen. Eerst wordt een deeg gemaakt van zetmeel en water door dat te verwarmen (gelatiniseren). Aan dit deeg wordt nog meer zetmeel toegevoegd. Na weer gekneed te zijn, wordt de pasta geperst, gekookt en met water afgekoeld. Daarna worden de strengen te drogen gehangen.
Wanneer de glasnoedels worden toegevoegd aan een roerbakgerecht, dienern de noedels voorgeweekt te worden. Neem kokend water, en laat de glasmie er 3-5 minuten in staan. Bak de noedels maximaal 2 minuten mee.
Voor gebruik in een salade laat je de noedels 4 minuten staan, dan zijn ze 'al dente', dat wil zeggen hebben een 'bite' en zijn een beetje taai. Spoel ze dan ook direct af onder koud stromend water.
In soep kunnen de noedels meegekookt worden. De maximale kooktijd bedraagt 5 minuten.
Mits koel en droog bewaard zijn de noedels lang houdbaar.
De techniek van het maken van glasnoedels in China is zo'n 300 jaar oud. De eerste export er van dateert van 1916, toen de haven van Longkou werd geopend. De belangrijkste afnemer was Hong Kong. In een aantal buurlanden is men de fabricage zelf ter hand gaan nemen, zoals in Japan, waar men er (Chinese) sperziebonen voor gebruikte, maar ook op Taiwan.
In veel Aziarische landen worden glasnoedels gegeten, van uiteenlopende zetmeelbronnen. Hieronder een overzicht. Van een aantal soorten bevat de website een uitgebreide beschrijving.
Het beroemdste gerecht is zonder twijfel het Szechuan-gerecht "Klimmende mieren" Mǎyǐ shàng shù 蚂蚁上树, naast een soep met gebakken tofu Yóu dòufu xiàn fěn tāng 油豆腐线粉汤.
Ook in 2010 was er een incident met bleekmakers in Chinese noedels, dit maal aluminium. Sindsdien zijn dergelijke berichten uitgebleven.