De Nourboom is een middelgrote boom met een compacte kroon. Hij vormt pas laat in het seizoen vruchten, de oogstperiode duurt van januari tot begin februari. De vruchten worden geplukt zodra ze beginnen te kleuren.

Nour-clementines zijn kleine vruchten, in de regel een centimeter of vijf in doorsnee. Ze zijn bol en hebben een duidelijk zichtbare 'nek'. De schil van een Nour-clementine is dun en laat zich gemakkelijk pellen, waardoor nours zeer geschikt zijn als handfruit. Ze hebben geen of nauwelijks zaden, pitjes. Een nour-clementine is sappig, heerlijk zoet, met een licht zuur-accentje.

VERKRIJGBAARHEID EN AANKOOP

Nour-clementines zijn in de loop van januari verkrijgbaar, tot uiterlijk begin maart. Nours worden veelal aangeboden onder de algemene benaming 'Marokkaanse clementine'.

Koop alleen vers ogende mandarijnen, waarvan de schil glanst en niet rimpelt. Een verse mandarijn herken je bovendien door hem op de hand te nemen. Een verse mandarijn voelt zwaar aan voor zijn afmetingen. Hoe lichter, hoe aannemelijker het is dat de mandarijn is uitgedroogd.

Houdbaarheid (bewaaradvies)

Mandarijnen, ook clementines zijn niet lang houdbaar, en zoals gezegd kwetsbaar. De houdbaar is normaliter hoogstens 2 weken, in de koelkast is de Nour zeker langer houdbaar. Bij kamertemperatuur is een mandarijn na 2 weken uitgedroogd en vaak ook beschimmeld.

De Nour wordt behalve in Marokko, met een jaarproductie van circa 55.000 ton, ook op grote schaal in Spanje verbouwd.

Voor de bevloeiing op de Souss-massa-vlakte zijn de boeren zoals in veel delen van Noord-Afrika afhankelijk van natuurlijke, vaak ondergrondse bronnen. Deze vorm van waterwinning is afhankelijk van de balans tussen oppompen en natuurlijke regenval, de enige manier om de ondergrondse voorraden aan te vullen. Deze slaat in het nadeel van de voorraden om, doordat de landbouw in het gebied geïntensiveerd is, en de waterbehoefte exponentieel gestegen. Dit heeft voor de citrusboeren tot gevolg dat van steeds grotere diepte moet worden opgepompt. Op veel plaatsen bevindt het grondwater zich al op 200 meter diepte oif dieper, zijn bronnen aan het einde van hun voorraden of al droog gevallen

Deze ontwikkeling is niet van vandaag, maar al decennia geleden ingezet, en zet zich gestaag voor. De Marokkaanse overheid probeert het tij te keren en de door de aanleg van nieuwe pijpleidingen van bovengrondse waterreservoirs elders de landbouwgebieden de helpende hand te reiken. Er is echter geen adequate infrastructuur, niet voor de boerenbedrijven althans, waardoor het water veel bedrijven niet bereikt. Voor veel boeren is het gebruik van het aangevoerde water bovendien te duur om hun plantage in stand te kunnen houden. Daardoor pompen zij letterlijk tot ze er bij neer vallen. Sommige boeren gebruiken hun dure drinkwater om enkele van hun bomen te redden, met het oog op de toekomst.

Het gebrek aan water staat niet op zich zelf. Wie over water beschikt heeft de macht. Dat laat zich onder meer vertalen in de macht die boeren stroomopwaarts, of heuvelopwaarts hebben om water op te vangen en/of stromen om te leiden, waardoor de situatie stroom- of heuvelafwaarts steeds ernstiger wordt. Als gevolg van deze waterschaarste zien veel boeren zich genoodzaakt de landbouwgronden te verlaten en naar de steden te trekken.