Deze Persea borbonia is nauw verwant met de avocado (persea americana). De boom is zo'n 20-25 meter hoog. Hij heeft een pyramidevormige kroon en is breed en diep wortelend. De boom bloeit in april/mei. De wit-groene bloemen zijn hermafrodiet. De vruchtjes (besjes) zijn donkerblauw tot zwart en nog geen centimeter groot. Ze vallen vroeg in de herfst van de boom.

De bladeren zijn lancetvormig 7 tot 15 cm lang en lijken op de bladeren van de gewone laurier, ze zijn donkergroen en leerachtig en missen de rafelige, gekreukte randen, behalve onderin, aan de steelzijde. De boom dankt zijn naam aan rode bast, niet aan de kleur van de bkaderen, die zijn groen, ook na droging, net als de bladeren van de gewone, zoete laurier.

De boom is groenblijvend maar verliest iedere anderhalf à twee jaar blaadjes, normaliter in de zomer. Ze worden dan roestbruin. In oktober verschijnen de besjes.

Practische zaken

Verkrijgbaarheid en aankoop

Red leaf is voor zo ver bekend niet in de winkel verkrijgbaar (ook niet via internet).

Gebruik van de bladeren

Net als de blaadjes van de gewone laurier worden de blaadjes van de Rode laurier zowel vers als gedroogd gebruikt. Er zijn maar weinig authentieke recepten waarin het blad gebruikt, behalve als 'the real southern bay' in gumbo.

De Persea borbonia groeit op vochtige bodem langs stroompjes en aan de rand van moerassen, en heel af en toe op droge, zandige grond, met name in Florida, waar hij beduidend minder hoog wordt. Op de Internationale Rodfe lijst van bedreigde dier- en plantensoorten wordt de plant aangemerkt als 'Least concern', maar in Maryland is de plant bedreigd.

Het is één van diverse typen Redbay die worden onderscheiden, zoals de Persea borbonia var. pubescens of swampbay, de Persea palustris var. laevifolia, de Persea humilis (Borbonia humilis) en de Persea littoralis (Borbonia littoralis). De Rode laurier is voor het eerst beschreven in 1731 als Laurus caroliniensis, later noemde Linnaeus haar Tamala borbonia . Iedere tien-twintig jaar sindadien lijkt de plant een nieuwe botanische naam te krijgen, tot de huidige door Sprengel is voorgesteld in zijn Systema vegetabilium.