In het Indonesisch worden bonen in zijn algemeen kacang genoemd, maar wordt de term zonder toevoeging hoofdzakelijk gebruikt voor pinda's. De toevoeging koro wordt gebruikt om de zetmeelrijke zaden van de olierijke pinda's te onderscheiden. Het woord wordt ook gebruikt voor de als snack bereide pinda's of bonen, vergelijkbaar met ons gebruik van het woord pinda.

Onder kacang koro worden bonen in het algemeen verstaan, maar ook specifiek de macheteboon en de snacks die daarvan gemaakt worden. Voor de snack worden overigens ook soortgelijke andere bonensoorten gemaakt. Voor wie de Indonesische taal niet machtig is, hierbij de Indonesische benaming van deze bonen:

• kacang koro bengkuk (Mucuna pruriens, fluweelboon)
• kacang koro kecipir (Psophocarpus tetragonolobus, vleugelboon)
• kacang koro pedang (Canavalia gladiata, zwaardboon)
• kacang koro brongkak (Canavalia seriformis, jackboon)

Vaak is het gebruik van een bepaald bonensoort regionaal gebruik. Zo worden in Bantul (Yogyakarta) vooral fluweelbonen gebruikt.

De boontjes (zaden) worden voorbehandeld door ze enkele uren te weken in heet (gekookt) water met zout en bakpoeder. Dat kunnen gepelde zaden zijn, of zaden met het vlies (kacang koro kuli) eraan, vergelijkbaar met wat wij als vliespinda's kennen. Veel mensen zijn niet dol op het vlies, en pellen deze eraf.

De zaden worden na droging in olie gebakken waarin enkele plakjes knoflook zijn gedaan, en worden na het frituren bestrooid met zout. Kacang koro is er daarnaast in manis (zoet), asin (zuur), pedas (pittig). De zakjes worden vaak cadeau gedaan, zijn een populair souvenir (oleh-oleh).