Bloesemwater wordt overwegend gemaakt van de bloemknoppen van de bittersinaasappel of pommerans (Citrus aurantium) gemaakt, en in mindere mate van de zoete sinaasappel (Citrus sinensis). De bloemknoppen bevatten neroli, een etherische olie, die voor circa een derde deel bestaat uit terpenen (kamfer en pineen), een derde deel uit polyterpenen (zoals linalol en geraniol) en 10% uit esters zoals aldehyden en ketonen.

De knoppen worden 's ochtends vroeg geplukt. De zelfde dag nog wordt er door waterdampdestillatie etherische olie uit gewonnen. Sinaasappelbloesemwater is van oudsher het bijproduct van deze destillatie. Want na de eerste destillatie wordt door condensatie uit de olie het bloesemwater gemaakt. Het wordt het waterdestillaat of hydrolaat genoemd.

Sinaasappelbloesemolie bevat tenminste 3 gram etherische verbinding per liter. In betere kwaliteiten is het aromatisch gehalte hoger, rond 5-6%. De top-kwaliteit is herkenbaar aan het 'oog' , dat ontstaat wanneer het oliegehalte 9% of hoger is, wqarbij de olie niet meer volledig in oplossing is en er een druppel boven komt drijven. Dat is het oog.

GEBRUIK

Gebruik bloesemwater in kleine doseringen in gebak en drankjes. Het combineert goed met noten zoals amandelen, pistachenoten, pijnpitten en walnoten, met vruchten zoals sinaasappelen, dadels, vijgen, bessen, steenvruchten en rozijnen, met specerijen zoals vanille, kardamom, citroenmirte, munt en saffraan, met honing, gebak, rijst, melk en lamsvlees.

Voorbeelden van klassieke bereidingen zijn de Spaanse Roscón de Reye, een Driekoningen cake, De Marokkaanse kipbastilla waarbij de amandelen met wat zhar, de Marokkaanse benaming voor het water, worden besprenkeld. Ook veel baklava bevat sinaasappelbloesem- en/of rozenwater.

In Libanon wordt wordt er sambusik, een walnotenkoekje mee gemaakt, en een thee, die 'witte koffie' of mazaher wordt genoemd, naar de benaming van het bloesemwater. Op 3 dl water worden daarvoor 1 theelepel fijne suiker of honing en 5 theelepels bloesemwater gebruikt.

In Zuid-Amerika wordt bloesemwater gebruikt in Suriname in orgeade, de Surinaamse versie van de Spaanse horchata-drank. In Brazilië wordt een drank geschonken op basis van Jurubeba Leão do Norte, een wijn gemaakt van de stengels en de wortels van de jurubeba (Solanum paniculatum), een familielid van de tomaat.

BEWAREN

Bloesemwater is zeer lang houdbaar, in gesloten fles.

De sinaasappel is door de Arabieren geïntroduceerd, en wordt sinds de negende eeuw in Europa verbouwd. Zij waren de meesters van het destilleren, een al millenia oude techniek die zij leerden van de Oude Egyptenaren en verbeterden. In de 8^e eeuw, tijdens het Umayyad Kalifaat zou Khālid ibn ʿAbdallāh al-Qasrī het eerste destillaat van rozenknoppen getrokken hebben. In de eeuwen daarna wordt de techniek geperfectioneerd, en wordt rozenwater een geliefd product in de Vroege middeleeuwen. Wanneer precies het eerste sinaasappelbloesemwater is gemaakt is onduidelijk, vermoedelijk rond dezelfde tijd.

Chemische analyse 12e eeuw op naam van Ibn al-Bayṭār

Zo oud zou Ma'zaher zijn in het kustgebied van Syrië, Libanon en Palestina. Ma'zaher, veelal aaneengeschrven als mahazer, wordt geassocieerd met het begin van de Muharram, het islamitisch nieuwjaar, als smaakmaker in rijst- en melkdesserts. Hierin wordt ook rozenwater gebruikt. Ma'zaher is opgenomen in de Ark van de Smaak (Arc of Taste) van de Slow Food Foundation for Biodiversity.

Sinaasappelbloesemwater wordt gemaakt en gebruikt in alle landen waar de bittere sinaasappel groeit, en gebruikt in traditionele gerechten, vooral gebak. De meeste bloesem komt tegenwoordig uit Tunesië, wereldleider in de productie van sinaasappelbloesem en sinaasappelbloesemwater.

VERTALING SINAASAPPELBLOESEMWATER