Er is een enorm scala aan eetbare gommen en harsen, waaraan vaak een belangrijke betekenis is verbonden. Zoals bij Taranjebin, de Perzische manna van de Alhagi persarum. Duizenden jaren geleden al onderkende men het medisch belang van deze hars. Ondanks de aangename zoete smaak werd de manna vooral voor dat doel gebruikt. Maar niet uitsluitend. Men noemde het niet voor niets vloeibare honing.

Ook in Turkije kende men zo'n harshoudende Alhagi, eveneens een zoete 'manna' producerend. Vor de kust van Turkije bevindt zich het eiland Chios waar al eeuwenlang een aromatische hars van de mastiekboom wordt getapt. Deze boom, familie van de pistache geeft een hars af dat een sterke cedergeur heeft, net als de hars van de Aleppo pijnboom trouwens.