In China is een bloedpudding veelal een bloedrijstpudding (mǐ xuè gāo 米血糕), zeker in Zuid-China. De oorsprong van deze bloedtofu Ter gelegenheid van bepaalde festivals werd eend of ander gevogelte als offerande gemaakt. Het was met recht een offer, want de eend zou normaliter gegeten worden. Daarom lieten boeren de eenden bloeden, en maakten er eendenbloedpudding van (yā xuè gāo 鴨血糕).

Eendenbloedtofu wordt in China als de zuiverste vorm beschouwd. Het is ook de duurste. Mede omwille daarvan is eendenbloed in bloedtofu gaandeweg vervangen door kippen- of varkensbloed, soms zelfs geitenbloed. Bloedtofu wordt gemaakt door vers varkensbloed tien minuten in water met een temperatuur van ongeveer 75° te laten stollen. Dat gebeurt onder toevoeging van zout.

Tofu van eendenbloed is aanmerkelijk lastiger te maken. Het bloed wordt eerst bewaarbaar gemaakt door er natriumcitraat aan toe te voegen. Daarna wordt het gezeefd en wordt er wat calciumchloride, zout en water (tweemaal zoveel als de hoeveelheid bloed) aan toegevoegd om het te laten opstijven.

Een populair gerecht uit Nanjing, de eendenhoofdstad van China, is bloedtofu-noedelsoep, yā xiě fěnsī tāng 鴨血粉絲湯. Deze soep bevat plakjes bloedtofu en eenden-ingewanden: lever, hart en spiermaag, die de bouillon een krachtige smaak geven. De fragiele bloedtofu wordt als laatste toegevoegd. Dit gerecht wordt traditioneel in de herfst gegeten, wanneer de eenden vet zijn. Aan de soep wordt vaak osmanthusbloesem toegevoegd, in Nanjing eveneens een herfst-favoriet.

Een andere soep is máo xuè wàng 毛血旺 (grove bloedsoep van Wang), di eveneens eendenbloedtofu, met kippenmaag en andere gevogelte-organen, en pens bevat. Deze soep is vernoemd naar zijn vermoedelijke bedenker, Wang, een slager in Chongqing in de jaren 40. Het gerecht wordt gerekend tot de zeventiger jaren Jianghu-keuken, kruidig en scherp zoals veel gerechten in de Szechuankeuken waartoe de Jianghu-keuken behoort.