Toen de Spanjaarden Curaçao in de 16e eeuw koloniseerden brachten zij de zoete sinaasappel mee met de bedoeling daar een nieuwe citrusvrucht 'van de Nieuwe Wereld' uit te kweken. Dat lukte niet. De bodem was de droog en het klimaat ook. De vrucht werd bitter.

De Portugezen die in het midden van de 17e eeuw naar Curaçao kwamen en deze wilde "sinaasappel" herontdekten waren er niet bepaald dol op. Ze doopten hem "laraha", om hem te onderscheiden van de zoete sinaasappel, die ze "laranja" noemden. De naam laraha is in het Papiaments taalgebruik gebleven.

Zoals veel bittere sinaasappels is de laraha zo bitter dat hij niet als handfruit geschikt is.

De Genuine Curaçao, die wordt gemaakt door Senior & Co op Curaçao is beschermd door de Amerikaanse Alcohol and Tobacco Tax Division. Hun likeur is kosher, en woirdt gemaakt van schillen uit de eigen plantage op het landgoed Chobolobo. Hierop staan 45 laraha-bomen, die twee maal per jaar geoogst worden.

Beroemd is de Blue Curaçao, een drank die in de twintigste eeuw is ontstaan door er blauwe kleurstof aan toe te voegen. Toen deze drank zo beroemd werd, werd de Laraha officieel gedoopt tot Citrus Aurantium Curassuviensis. Maar let op: niet alle drankjes met het woord Curaç erin zijn gemaakt met de schil van de Curaçaose Citrus Aurantium Curassuviensis.